De Hollandse smoushond

Om het vooral rustig te houden, wandel ik dus af en toe een stukje alleen met Dieuw.
We lopen dan even naar de parkeerplaats, over het belevingspad, maar zoals gewoonlijk nauwelijks iets te beleven...behalve..
Een moeder met twee meisjes van 5 en 7 en een baby'tje in een wagen.
Al op afstand riep het jongste meisje of ze mocht aaien.
Ja hoor, onder haar kin en op haar lijf vindt Dieuw best. (Overal wel, maar zo'n meisje moet het ook leren natuurlijk. Niet alle honden vinden het prettig dat er op hun kop gedoken wordt.)
En mocht ze dan ook een droog biscuitje... ja, plat op je hand in kleine stukjes. (Afslanken moest maar even uitgesteld.)
Om beurten.... Keurig hoor. Al maken kinderen dan ook echt 'kleine' stukjes.
Kijk, zei de moeder tegen Dieuw, hier is nog een kindje... dus Dieuw even aan het baby handje gesnuffeld.

Zeer voldaan weer naar huis gegaan.
Dieuw is met kinderen geweldig. Springt niet, blaft niet, gaat er niet zelf op af.... Lieve lage kwispel...
Wel even andere koek dan Bloem. Dus zo goed dat ze tegenkwam zonder die hittepetit.

Op de terugweg nog even langs SBB want daar waren zowaar kampeerders. In haar achtertuin, vindt Dieuw.
Gewoon zonder een krimp langs gelopen. Dat ik dat toegeef hoort bij het programma ..: 'zelf leren denken'.
Daar zit dat element van 'rust' in.

Soms passen alle stukjes bij elkaar


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Vanmorgen kwamen we Mika tegen...een Airedale dame.
Haar huisgenoot Rosa is onlangs overleden, 15 jr.
Mika is behoorlijk van slag. Beetje depressief vindt de baas.
Gelukkig komt drie keer per week de Labradoedel van zoon op visite.

Mika heeft ooit een logeersmous lelijk behandeld en Bloem regelrecht aangevallen. Als Lex haar niet voor haar neus had weg gesnaaid...
Ze stond ook eens over Dieuw heen... oei oei... Dieuw gedroeg zich buitengewoon gedwee gelukkig.

Nu bleven we even staan kletsen.
Op hondenafstand.
Dieuw groef een gaatje. Mika kwam er eens bij kijken en heeft het wat groter gemaakt.
Bloem ging met haar kop de andere kant op er maar eens bij liggen.
Kortom, een geslaagde ontmoeting.

Maar ik denk dat een groot gedeelte van het probleem bij de combi Mika/Rosa lag. Net als bij ons Bloem/Dieuw.
Dat merk je toch direct.

Gelukkig geen gedoe.

Stien en Guusje vulden elkaar ook aan...lastig.
Stien is zonder Guusje veel beter in toom te houden, dat is heel aangenaam.
Eigenlijk ook de reden voor ons om geen twee honden meer te willen.

Zo is het hier ook. Beer wil Bruun beschermen tegen de boze grote honden. Terwijl Bruun kwispelend gaat neuzen.
Soms beter maar afzonderlijk wandelen.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Heel herkenbaar. Met een duo heb je een heel andere dynamiek dan met eentje.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

De dames vinden Timo, een flinke Grote Münsterlander van de boswachter, na een paar kleine stukjes samen opwandelen, allebei leuk.
Zelfs Bloem wilde wel even snuffelen. Dieuw vond hem altijd al reuze, maar ja..toch blaffen hè..want mams blaft.
Nu we gewoon rustig met elkaar één kant op wandelen is de zaak beklonken.

Timo trekt trouwens als een gek. En het is een sterke hond.
Op 'jachtcursus' doet hij het prima. Maar gewoon luisteren naar de baas is er niet bij. Hij kijkt niet eens naar haar.

Vanmorgen de tweede en laatste 'wandeling' met de gedragsdeskundige.
Dit keer alleen met Bloem op de parkeerplaats van een groot wandelgebied met een klein terras erbij.

Daar was van alles te zien. Mensen, honden, kinderen.
Bloem liet zich al van verre horen, dus we waren snel gevonden. Altijd blaffend de auto uit...heel spannend allemaal.
Mensen met honden aan de lijn werden op afstand bekeken. Hier en daar een blafje.
Brutale honden die, ondanks dat ik met haar aan de kant stond, toch met de baas op ons afkwamen werden afgesnauwd.
Een mevrouw met een heel drukke pup liet nadrukkelijk weten hoe zielig Bloem wel niet was, dat ze niet zomaar met haar hond wilde knuffelen/spelen.
Ik denk dat ik volgende keer aan zo'n mevrouw vraag of ze het prettig vind als ik boven op haar spring en haar aflebber zonder te vragen.
Honden die op afstand langsliepen werden vriendelijk bekeken. Heel soms een blafje.
Er waren een aantal kinderen op speeltuigen, wandelend en springend. Bloem heeft ze even bekeken. (Ik was stomverbaasd)
Een loslopende Labradoodle die op haar af kwam lopen kon ze zowaar hebben. Alleen toen ik haar lijn strak trok gaf ze een snauw. Tja..gevaar van voren én achteren volgens de hondenmevrouw.
Kortom: Bloem niet dicht bij andere honden laten komen, maar de ruimte geven. Lukt dat niet dan niet trekken, maar er tussendoor lopen b.v

Maar ja...als Dieuw erbij geweest was...WHAM!!!
Die moeten we duidelijk meer in bescherming nemen tegen zichzelf.

Bijzonder. En verhelderend.
De extra blik uit een andere hoek maakte toch weer een en ander duidelijk.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Dat lijkt op de wandelingen en observaties met Levi.
Overigens zijn mensen en kinderen totaal geen probleem bij hem. Worden meestal volkomen genegeerd, heel soms kun je merken dat hij een klein kind gewend was, dan is hij wat nieuwsgieriger.
En hij blaft gelukkig nooit, maar dus ook geen waarschuwing vooraf, wat een uitval des te verrassender maakt. Dus ik blaf maar voor hem en roep dat hij kan uitvallen.
Hij is dus een beetje een mix tussen Bloem en Dieuw. Ik blijf het moeilijk vinden.
Ik blijf ook zo veel mogelijk uit de buurt van andere honden, maar je kunt duidelijk merken dat veel mensen dat maar zielig vinden zo'n hond die niks mag.
Gelukkig staan we inmiddels bekend als de bonte hond en ontwijken ze ons of lopen met een grote boog om ons heen.
Als de chemische castratie aanslaat hoop ik toch wat relaxter te kunnen passeren en zo. Nu heb ik zelfs geen tijd om de passant te groeten wat wel gebruikelijk is in onze wijk.
Ik hoop dat de oefeningen werken Jeanette, want zo gespannen wandelen is niet heel fijn.