We zijn nog steeds ondersteboven, hoe heeft dit kunnen gebeuren.
Maar ik zal toch maar vertellen, hoe het is gegaan.
Chiel had vannacht opgepast. Indy was erg onrustig en wilde elk half uur naar buiten. We hadden haar in de bench gedaan met een kruik. Maar ze wilde eruit en gewoon op haar kussen. Prima, vanaf een uur of vier werd ze rustiger en Chiel had zelfs nog een beetje kunnen slapen.
Beer lag lekker bij Chiel op het day-bed. Maira op haar plek in de bijkeuken.
Toen ik om een uur of acht beneden kwam had ze toch weer bloed verloren.
Ik gaf haar de antibraakdruppels en probeerde haar de antibioticumpil te geven.
Daar verzette ze zich nog tegen. Ze wilde geen warmte, ging steeds op de kale vloer liggen. Drinken wilde ze niet, terwijl ik haar er gisteren van moest weerhouden om teveel te drinken.
Ze stond boven de waterbak maar dronk niet. Een heel slecht teken.
Om 10.00 naar de DA gebeld. Om 11.00 kon ik komen. Tussen de operaties door kon ze naar Indy kijken. Indy was in dat ene uur al zo slecht geworden.
Ze kon niet meer lopen. Was versuft. Een infuus aanleggen lukte niet. Te lage bloeddruk. Ze raakte in shock. Toen maar onderhuids vocht toegediend en warm laten worden in de hoop dat de vaten iets meer gevuld zouden raken.
Ik liet haar achter, ze lag daar goed en ze werd prima verzorgd.
Om 13.00 uur mocht ik bellen. Maar de DA belde me al zelf op.
Slecht nieuws, Indy was gestorven.
Onbegrijpelijk. Zaterdag stond ze nog fit en vrolijk op de Rits met haar twee mooie kleintjes Balder en Billie. In anderhalve dag is ze weg.
De DA heeft biopten genomen van de darmen en ook kweekmateriaal van de binnenkant van de darm.
De tweede helft van de dunne darm en de hele dikke darm waren ernstig aangedaan door de ontsteking. De darmen leken wel van rubber, hard en dik en knalrood. Er was ook nauwelijks nog doorgankelijkheid.
De afvalstoffen van de bacteriën vergiftigden het lichaam. Spoelen om ze kwijt raken was niet mogelijk.
We wachten nu dus op de uitslag van de testen. Dan weten we meer over de oorzaak.
Beer kwam natuurlijk meteen aanlopen toen ik thuiskwam met Indy.
We hebben haar een poosje op haar kussen gelegd. Beer ging naast haar zitten en haalde met haar poot mijn hand naar zich toe.
Zo hebben we een poosje gezeten.
We gaan zo nu en dan even bij haar zitten, met Beer.
Maira heeft dit alles helemaal langs zich heen laten gaan.
Ze is redelijk opgeknapt, heeft al wat gegeten en braakt niet meer.
Ja mensen, die kleine Indy, ons wondertje.
Wat een levenskracht toonde ze toen ze met acht dagen zo ziek werd.
En ze groeide zo mooi op. Lief en vrolijk en fit.
We hadden nog zoveel plannen. Komend voorjaar nog een nestje, kampioen worden, het zat er allemaal in.
We staan versteld, maar gelukkig, daar is Beer die mij toelacht met haar centenbakkie.
Wat voor een infectie moet dat wel niet zijn. 
