Afgelopen weekend heeft ons vriendje gelogeerd. 1x per jaar 'doen' we de Jan Haring Race en zijn dan start/finishschip, wedstrijdcommisie, rekencentrum, kortom: te druk en onrustig voor Teun. Een dochter van vrienden van ons vangt in die weekenden al jaren onze viervoeters op tot volle tevredenheid van alle partijen. Dus Teun was weer van harte welkom. Ik bracht hem weg en hij vloog in haar armen en keek niet meer om.... Tja, daar stond ik dan
Zondag om half 7 ging ik hem halen (na heel veel heen en weer geapp dat ik me absoluut niet moest haasten.......
![hihi :hihi:](./images/smilies/Smiley-giechel.gif)
). Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds sneller ging lopen. Liep naar haar deur, oh... niet thuis... OK, tuin van haar ouders in, er ging een deur open. En ja hoor, daar kwam Teun aangerend. In eerste instantie rende hij naar me toe zo van 'he, bezoek'. Maar toen hij bij me kwam gaf hij een likje over mijn arm. Wat er toen gebeurde... ik word er weer emotioneel van, echt. Hij verstarde, keek mee aan en kroop helemaal tegen me aan en klom op schoot terwijl ik op mijn hurken zat. Hij piepte en wist niet hoe dicht hij tegen me aan moest kruipen. Ik ben gewoon een paar minuten blijven zitten met tranen in mijn ogen.
Joh, wat houd ik toch van Teun en ik geloof dat het wederzijds is
![hug2 :hug2:](./images/smilies/hug2.gif)