Ik ben vandaag met Bruun naar les geweest. We waren met drie honden. De jonge Stabij was ziek. Er was een Berner Sennenhond van zeven en een kruising Duitse Herder. En de Herder van de instructeur.
Grote volwassen honden en daarom hebben we eerst voorzichtig kennis gemaakt.
Bruun was nogal onder de indruk.
Hij bleef tussen mijn voeten zitten en maakte allerlei geluiden die ik niet ken van hem.
Steeds maar zijn schouders vasthouden en dan weer kijken hoe hij erop reageerde. Langzaamaan werd hij ontspannen en kon hij door het hek snuffelen aan de honden.
Na een kwartier was hij op zijn gemak en konden we naar het veld voor de les. Je werkt individueel met je hond.
Bruun kan al best veel. Nu gaat het er nog om dat je alle oefeningen “ naar je toe “ doet. Hij komt steeds bij je en wordt beloond. Hij was goed geconcentreerd bezig hoor.
Na een uurtje nog de laatste oefening. Hij blijft aan de lijn bij de instructeur en ik loop een eindje weg. Pas als hij ontspannen wacht, roep ik hem en zou hij als een speer naar mij toe moeten komen. Nou, reken maar dat dat goed ging. Hij vloog naar me toe, plofte op zijn gatje en keek mij aan met die mooie zwarte ogen. Yes!! Ik ben er!!
Wat een hond. In de auto en maffen.
Ik zie dus inderdaad dat hij door de Corona toestand niet zoveel sociale contacten heeft en dat hij moet wennen aan de taal van de andere honden.
Dat zal nu goed komen als we gewoon elke week naar les gaan.

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk